Համացանցի միջոցով հանրությունն ականատես եղավ, թե Հայաստանում այսօր ինչ հարաբերությունների մեջ են աշխարհիկ և հոգևոր իշխանությունները, ինչ հարաբերություններ են կառուցվել հասարակության և իշխանության միջև, ինչպես է ընկալվում բարերարությունը, ինչը կարող է միավորել «Ռուբիկոնը հատած» քաղաքական տարբեր ճամբարներին, ինչպես կարող է օլիգարխը համատեղել եկեղեցու և ժամանցային համալիրի բացման արարողությունները...
Սրանք հարցեր են, որոնք պատմական, ազգագրական, մշակութաբանական, սոցիոլոգիական առանձին ուսումնասիրության նյութ են, և համապատասխան մասնագետները պետք է բարեխիղճ քննության ենթարկեն այս ամենը: Ապագայի համար:
Ի՞նչ հետևություններ է արել համացանցում սփռված կադրերից և տարածված տեղեկատվությունից Ժամանակակից արվեստի ինստիտուտի տնօրեն, արվեստի քննադատ Նազարեթ Կարոյանը:
«Եթե միայն եկեղեցին կարող է իր շուրջը համախմբել ողջ քաղաքական վերնախավին՝ անկախ քաղաքական հայացքներից ու ճամբարներից, ապա դա նշանակում է, որ Հայաստանում գործող միակ հաստատությունը եկեղեցին է: Շատ հետաքրքիր է այն անջրպետը, որը երևում է մի կողմից վերնախավի, մյուս կողմից՝ հավատացյալ ժողովրդի՝ հասարակության միջև:
Համացանցում կային լուսանկարներ, որոնք ցույց էին տալիս, թե ինչպես են արգելաժապավենով բաժանել բարիքներով սեղանները հավատացյալ ժողովրդից: Եվ դա ոչ միայն սեղանից էր բաժանում հասարակությանը, այլև՝ վերնախավից: Դա նշանակում է, որ եկեղեցին մեր ժամանակակից մշակույթում մի կառույց է, որը կատարում է այսպիսի դեր՝ մի կողմում հասարակ ժողովուրդն է, մյուս կողմում՝ վերնախավը: Իսկ դրա պատճառներից մեկն էլ այն է, որ իշխող մշակութային արժեքները եկեղեցու շուրջ են կառուցվում»,- կարծում է Նազարեթ Կարոյանը:
Նազարեթ Կարոյանի դիտարկմամբ՝ իշխող վերնախավը ժողովրդի նկատմամբ իր «ողորմածությունը» ցույց տվեց նրանով, որ մինչև արարողության ավարտը մնացողները կարող են օգտվել սեղաններից:
«Իսկ հասարակական, քաղաքական կյանքի տեսանկյունից այդ վարքագիծը հանգեցնում է այն համոզման, որ հնարավոր չէ ոչինչ փոխել, եթե չվիճարկենք ցանկացած հաստատություն: Չվիճարկենք ոչ միայն խոսքով, այլև՝ մեր ամենօրյա գործունեությամբ»,- մեր զրույցի ժամանակ նշեց արվեստի քննադատը:
Թագուհի ՀԱԿՈԲՅԱՆ